zaskoczenie

Co pół roku sesja zaskakuje studentów tak samo, jak w styczniu zima zaskakuje drogowców. Możnaby się przecież po którymś razie w końcu przyzwyczaić, przyporządkować dany moment jakiejś dacie w kalendarzu ale nie, po co, lepiej siać zamęt i płakać i stękać bo oto nadeszło. No chyba raczej nic dziwnego.

Zawsze zaskakuje mnie ta mobilizacja, która pojawia się u każdego studenta, oto bowiem się okazuje, że jak się chce to się da i to całkiem nieźle. Notatki mimo wszystko są niezrozumiałe, poproszę kogoś kto pisze zrozumiałe notatki, ja nikogo takiego nie znam, więc siedzę, szukam, kopiuję, wklejam, pomniejszam powiększam, dodaję tabelkę, tu maziam zakreślaczem (dowiedziałam się ostatnio, że podobno najlepiej zapamiętuje się jak się zamaziowuje na żółto?? albo na niebiesko?? Chodziło jednak o to, że koleżanka zakreślała całe życie na inny kolor i to jest ponoć powód jej niewyrobień), tu sobie przepiszę, podkreślę, wypunktuję: może zapamiętam! Później dostaję arkusz, chce mi się śmiać, płakać, przerzucam kartki w te i we wte, liczę na olśnienie, zmianę pytań, znowu później  odświeżam usosa, szukam dwói, a tu czwórka, wstaję wcześniej, kicham dalej niż widzę, wsiadam w tramwaj, jadę, znów dostaję kolejny arkusz, ósma dwadzieścia, wolne, herbata, kawa, łóżko, seriale. 3/7. Już tak mało zostało!

A tak naprawdę to leżę w łóżku, piję herbatę i chce mi się umrzeć. Przeziębienie zawsze dorwie człowieka nie wtedy, kiedy trzeba ale na to też chyba się trzeba uodpornić. Przez wszystkie ostatnie wydarzenia, urodziny jedne i drugie, imprezy mniejsze i większe, wypady do kina, rozmowy o serialach powrót do smutnej sesyjnej rzeczywistości jest trudny, ale jeszcze tylko dwa tygodnie, cztery egzaminy… I może uda się bez poprawek (w wersji pozytywnej). Na nową uczelnię też nie ma co narzekać bo przecież chciało się to się ma. 

Dzisiaj odpoczywam i się kuruję a jutro lecim w notatki. Mogę poprosić o 27 luty?