Pośmieszkujmy trochę

 A dzisiaj sobie troszkę pośmieszkujemy, bo planuję pewien post, ale to bliżej połowy stycznia, a trzeba jakoś ten rok z przytupem zacząć (tj. być bardziej aktywnym, osiemnaście postów w rok, toż to hańba). Pośmieszkować, bo dzisiaj będzie o tindera. W którego bawię się od jakiegoś czasu, czasem z mniejszym lub większym zainteresowaniem. Nieraz zupełnie od niechcenia przesuwam palcem w lewo bądź prawo, przypatrując się chwytliwym opisom, czy jeszcze bardziej pomysłowym zdjęciom. Pobierając, zaraz w sumie stuknie rok, aplikację w zasadzie na nic się nie nastawiałam. Ot, byłam u koleżanek, piłyśmy wino (nie bez powodu mówi się: pijesz, wyłącz internet), one się tym bawiły, spytały czy ja mam, nie miałam, ściągnęłam w tamtej właśnie chwili, wybrałam zdjęcie, walnęłam opis (od niechcenia) i zabawa się zaczęła.

Trzy dni później spotkałam się z Tym od Kota, a to tylko dlatego że byłam w domu i tego samego dnia, którego wróciłam do Krakowa, poszliśmy na herbatę. Na herbatę. Do jednej z herbaciarni na Kazimierzu, w której oczywiście siedząc przy stoliku, musiałam spotkać kuzynkę. Miała cały Kraków, pojawiła się tam, akurat wtedy. Well.

No ale nie wyszło, wobec czego po jakimś czasie znów zaczęłam się tym bawić. Efekty były takie, że byłam okropnie zawiedziona każdym kolejnym rozmówcą, który wydawał się być bez oleju w głowie. Dlatego faza mi przeszła, i przestałam się na cokolwiek nastawiać. Przynajmniej będę miała ubaw, pomyślałam, i przewijałam dalej. Myślałam, że nie dam się już niczym zaskoczyć. Szukałam kogoś żeby sobie chociaż pogadać czy pożartować a to, co dostałam…

… nie wiedziałam, że się tak ubawię. Serio, panowie czasami prześcigali się w pomysłach odnośnie tego, jak zacząć rozmowę. W większości wypadków zastanawiałam się i w te pędy wracałam na swój profil, by zobaczyć co ja tam takiego napisałam, że dostaję takie głupie wiadomości. „Czyli lubisz się przytulać?” wynikające nie wiem z czego doprowadziło do stwierdzenia że przytulam się nie ze wszystkimi, tylko z tymi z którymi zechcę (ale dziwnam), to że „ogólnie byłoby okej gdyby nie ta kawa XDDD” pomimo że o kawie nie wspomniałam n i g d z i e, ale OKEJ, czy może moje ulubione „sex or serious”  na co wielkie zdziwienie wywołała moja odpowiedź „any of that”, bo odpisuję bo sama nie lubię jak ktoś nie napisze choćby „NIE”. 

Stety niestety byłam (i nadal jestem) oporna na wszelkiego rodzaju rozkazy, dlatego skwitowałam jegomościa krótkim nie z kropką nienawiści, która chyba podziałała. Wtedy zastanowiłam się nad byciem okropną, ale szybko mi ta myśl przeszła. Był na przykład ktoś, kto  chyba napisał, że jak tak patrzy na moje zdjęcie to brakuje mu tylko filmu i wina, ale jakoś nie był skory do odpowiedzi, to domyślam się że był to jakiś skrywany romantyk, który napisać napisał, ale interakcja już była trudniejsza. Były gify z Joey'em How you doin' ,  powitanie w stylu Uszanowanko, czy po prostu pytanie bez owijania w bawełnę: sex?  Ostatnia, w zasadzie przedostania rozmowa jest jednak moją ulubioną, gdyż albowiem ktoś numer X spytał, zaraz po wymienieniu form grzecznościowych o to, za jaką partią się opowiadam. Odpowiedziałam zgodnie z prawda, że tematy te mnie nie interesują w ogóle, a tym bardziej z kimś, kto od tego zaczyna rozmowę. Coś się tam biedny produkował, ale wystarczyło, że na końcu ciągnącego się zdania napisał pewnie mnie PANI nie polubi, w momencie to którym ja kompletnie zgupiałam, wybuchłam śmiechem i odłożyłam telefon.

PANI. PANI. Równolatek mówi do mnie PANI. I się pewne dziwi, czemu mu nie odpisują. Ciekawe czemu!

Mimo tego mojego hejtowania, zdarzyło się kilka fajnych osób, z którymi można sobie było pogadać, i choć ot tak kontakt się urwał, to dobre imię trochę aplikacji trochę zreperowane. Nie robię niczego na siłę, nie nastawiam się, ot daję szansę losowi. A że ludzie są dziwni to ja wiedziałam, tylko że aż tak, to było dla mnie ogromną tajemnicą. A tym, którzy pomylili miejsca chyba wskazałabym odpowiedniejszą drogę :D

Korzystaliście z tego? Czy dla Was to jakiś obciach czy rzecz, do której się nie przyznaje? :D