powrót blogerki marnotrawnej

Nie wiem nawet, od czego zacząć.

Na pewno od tego, że jest mi cholernie przykro, że tak rzadko tu ostatnio piszę, że choć tyle się dzieje (wciąż), to ja nie potrafię ubrać myśli w słowa i się nimi podzielić. Co jest śmieszne, bo wiem, że by mi to pomogło się jakoś życiowo ogarnąć, co nie.

Dziwny to czas był, pewnie się powtórzę – od kilku miesięcy ta sama śpiewka. Rok mija mi gdzieś między palcami, ja się zastanawiam jakim sposobem, bo ja nie nadążam. Gdybym miała zacząć wymieniać, co się w trakcie tej mojej nieobecności wydarzyło, skiepściło i rozeszło po kościach, to by pewnie dużo się wszystkiego uzbierało.

Jedna relacja, co to był i kot, i morze filmów, i trochę rozmów i śmiechów się rozleciała; bo nie chciałam być koleżanką, ileż można być koleżanką, w końcu można chcieć być kimś więcej; bo nie chciałam „spotykać się jakbyś chciała”, bo to że chcę to nie znaczy, że będę się płaszczyć; bo w sumie ktoś miał w sercu kogoś i za bardzo się wówczas nie pozbierał, i wszystko było takie nijakie, i nadal jest nijakie, tyle że z tą nijakością zostałam, pokrętnie, sama.

Nadal jestem w fazie testowania i zachwycania się pewną śmieszną aplikacją, w której czuję się jak w katalogu panów, co to sobie na prawo i lewo przesuwam, co to podziwiam, śmieję się i wzdycham z własnej głupoty; co to nieraz zagaduje albo daję się zagadywać, co to staram się nie robić sobie nadziei, ale przecież to silniejsze, aż w końcu co to staram się nie porównywać, bo już nic nie będzie takie samo jak kiedyś.

Niezmiennie siedzę nad licencjatem, co to już powinien leżeć spokojnie w dziekanacie, a ja nie powinnam się już przejmować tym co powie pani promotor; ta znowuż jest sto razy bardziej zmienna niż przeciętna kobieta, wobec czego siedzę i piszę i poprawiam i mam tego serdecznie dosyć.

Najbardziej jednak mam dość samej siebie, o dziwo bardziej niż kiedykolwiek dotychczas. Dość, bo wchodzę za każdym razem w relacje z których nic nie wynika, bo zostaję na lodzie, bo mam za dużo emocji, nadziei i tym podobnych. Bo jestem zawsze na każde zawołanie, bo za bardzo się stresuję, bo tak udaję że jest mi wszystko obojętne, że powoli nie jest, i – tak całkiem serio-serio – chciałabym już w końcu kogoś znaleźć, kogoś kto by mnie znosił i kogo znosiłabym ja, mimo wszystko.

To się wyżaliłam. Tym samym powracam i już nigdzie się na tak długą przerwę nie wybieram, o. Co tam misiaczki u Was?

można ich nie kochać?