#7 Moja wymarzona praca / Czalendż

Pomyślałam sobie, że przy okazji rozterek związanych z wyborem kierunku na studia II stopnia, bo przecież nie chcę zostać z licencjatem, co go to jeszcze nie obroniłam, nadrobię czalendż, w którym utknęłam – o ironio – na podpunkcie związanym z wymarzoną pracą. Lecim więc.

Przyznaję bez bicia: jestem zła i beznadziejna w podejmowaniu jakichkolwiek decyzji. Jeśli idzie o zakupy, łatwo to ogarnąć, schować na dno szafy, szuflady, zapomnieć ile to kosztowało, wyrzucić ten błąd z głowy. Wybór studiów, kierunku, na którym będę przez najbliższe dwa lata, to trudna decyzja. Pominę fakt nowych ludzi, co ja to przecież dopiero do tych zdążyłam się przyzwyczaić. 

W głowie jak zwykle mam multum pomysłów. Przed trzema laty myślałam, że z tym licencjatem w kieszeni to ja stuprocentowo będę wiedziała, co chcę ze swoim życiem począć.  Myślałam, że pomysły w głowie się uleżą, zdeformują, zmienią, coś się jaśniejszego wyklaruje. O ja naiwna. Głowa nadal pełna marzeń, jedyne co wiem to to że te studia, jakiekolwiek by one nie były, humanistyczne czy techniczne, to tylko pic na wodę. Jeśli więc tak, to chcę chociaż te dwa lata spędzić w dobrej atmosferze, ucząc się tego co względnie mnie interesuje (choć to ostatnie to i tak niepewne, bo przez trzy lata to ja może miałam z dwa, trzy, góra cztery rzeczywiście ciekawe przedmioty). Na szczęście wiele pomysłów zweryfikowało życie: tam trzeba licencjat z filologii angielskiej, tu niby mogę się dostać ale  raczej niekoniecznie, zawężam więc krąg poszukiwań.

Nadal chodzi za mną dziennikarstwo, psychologia mediów też nie brzmi źle, edytorstwo kusi i kusi, a ja naprawdę nie wiem co robić. Śmiejemy się, że liczę na los, na to że za mnie zadecyduje, że podejmie mądrą decyzję, że najgorsze co mi się przytrafi, to że dostanę się na wszystko i serio-serio będzie niezła zagwozdka. Może właśnie tego powinnam sobie życzyć?

Jeśli mam być jednak zupełnie szczera, z Wami i z samą sobą przede wszystkim, to chciałabym robić coś kiedyś co będzie mi sprawiało frajdę. Na razie nie wiem, co to może być, trzymam się więc swoich zainteresowań i daję się nieść przed siebie. Przecież jakoś to będzie.

Szczęśliwie praca wraz z indeksem, oddawanym z bólem serca, leży sobie w dziekanacie i czeka tylko na tą obronę. Jeszcze niespełna dwa tygodnie. Ulga miesza się ze stresem… Bo właśnie taki trochę nerwowy czas nadchodzi.