nie-dorosłość

Wszystko, co tylko mogę, obracam w żart. Nie lubię marudzić (choć zdarza mi się to nader często), narzekać i psioczyć na czymś, co się już wydarzyło i za żadne skarby tego nie przywrócę, nie cofnę i nie poprawię. Marnotrawienie energii jak nic. W tym wszystkim co jakiś czas ktoś mi za uchem powtarza że chyba czas wydorośleć. Stąd moje pytanie. Po co? Znaczy ja wiem. Odpowiedzialność, ble ble ble. Tyle że jestem odpowiedzialna za samą siebie więc jeżeli coś się wydarzy i pójdzie nie tak, to nie będę miała pretensji do nikogo oprócz samej siebie. Wiec mamo, spokojnie, zdążę jeszcze wydorośleć.

Mam ileś tych swoich lat, niby powinnam się zachowywać odpowiedzialnie i dorośle a wciąż robię coś co mnie od tej granicy chyba oddala. Łażę pod parasolem z falbankami, pod którym mieszczę się cała i nie moknę. Połączenia parasola, torby na ramieniu, telefonu w ręku i słuchawek w uszach to dla mnie trochę niebezpieczne jest, bo rozkładając parasol muszę schować telefon, który czasem nie trafia do torby, ta z kolei spada z ramienia, zaplątuje się o kabelek słuchawek, te wypadają z ucha, telefon jest na samym dole torby, do którego (dna) dobrać się nie mogę, bo mam tylko jedną rękę – drugą trzymam ten parszywy parasol nachylony w jednej sekundzie tak że wszystko z niego leje mi się po nogach. W międzyczasie warto dodać idę chodnikiem więc bardzo prawdopodobne że rozkładając parasol kogoś walnę, o coś się potknę bądź z kimś zderzę. Życie wciąż dostarcza mi wiele  emocji. Po co dorośleć, poważnieć i być takim fee nudziarzem?

Tkwiąc gdzieś w tej nie-dorosłości zaczynam doceniać małe chwile, o których pisała tu Riennahera, bo przecież czasem mimo ogólnie złego świata wydarzają się rzeczy nas cieszące. Na przykład fakt, że idzie człowiek na nową uczelnię i nowy kierunek z nowymi ludźmi, których powinno się poznać, ale się tego nie robi bo ups, poszło się z koleżankami z byłego kierunku i w zasadzie po co ci nowi ludzie? Na przykład fakt że mimo iż uczelnia jest oddalona srogo daleko, to drogę pokonujesz jednym środkiem transportu bez konieczności przesiadania się. Na przykład to, że po długim dniu okazuje się że ta przesyłka z Chin już przyszła i twój telefon jest jeszcze bardziej tfój , bo ma flamingową obudowę.  Później zdarzają się pewnie rzeczy które cię wkurzają denerwują i doprowadzają do nerwicy, np. to że budzik dzwoni o szóstej rano, że pada deszcz i tobie jest zimno, że nie ma miejsca w tramwaju bądź w galerii jest tyle ludzi, że zanim usiądziesz z jedzeniem, które masz na tacy to zdąży ci ono wystygnąć. Ale później wrócisz do domu, włączysz czajnik, radio i w tym radiu poleci twoja ulubiona piosenka i już będzie w miarę OK.

Tym powyższym bełkotem chciałam zaznaczyć że nigdy nie byłam, nie jestem i nie będę normalna, tak samo jak na razie zamierzam zostać nie-dorosłą jeszcze dwudziestodwulatką.

mówiłam że go uwielbiam?