byle nie osiągnąć tutaj dna

Ostatnio trzymają się mnie dziwne sytuacje.  Trochę przez chwilę poczułam się na krawędzi, że jak to młodsza zaczyna robić prawo jazdy a ja wciąż nie zdałam, naprędce więc nieprzemyślawszy swojej decyzji dnia następnego  obdzwaniałam szkoły jazdy, umawiałam się na egzaminy, bo trzeba ruszyć do przodu, bo tak trzeba, bo myślałam że to zawsze jakaś motywacja jest, ale w końcu jak nadszedł dzień przed to stwierdziłam ze stoickim spokojem że pierdolę, że nie, że po co to było. Nazajutrz więc, jak przystało na dorosłą osobę wyłączam telefon, bo przecież tyle tam było problemów z tym umówieniem się na te jazdy, że teraz głupio mi oddzwaniać, nikt tego nie zrobi za mnie, będę więc kursantem-widmo palącym po sobie mosty – jeden za drugim. Nawet nie wiecie jaka to ekscytacja jest, używać telefonu z tym strachem że zaraz będą po ciebie dzwonić a ty nie odbierzesz!

Znowu z kolei, jak udało mi się przejść do porządku dziennego z tym od kota, jak nawet stwierdziłam, że chyba to jednak nie byłoby to nawet, gdyby inaczej się zachował, jak odzyskałam coś co się zwie spokój ducha, to ten od kota poczuł się w obowiązku przypomnienia o sobie, bo przecież tęskniłam. Tak emocjonującej rozmowy od dawna z nikim nie przeprowadzałam. Ile się z niej dowiedziałam!, że np. zapewne tęskniłam i się ucieszyłam jak imię mignęło mi u góry ekraniku (podpowiedź – nie),  że raczej skłonności do kłamania są mu obce (podpowiedź – nie), a gdy z tym ostatnim kulturalnie się nie zgodziłam (starałam się zachować DOJRZALE, DOROSŁO) i spytałam o powód tej rozmowy przeprowadzanej to okazało się, że męska duma to jednak jest coś. Taki pstryczek w nos, że nie czeka, nie wyczekuje, nie cieszy się? JAK TO?

Przez chwilę dosyć krótką było mi więc smutno że jedyną osobą,  która o mnie pamięta jest ktoś o kim ja niekoniecznie chcę pamiętać. Wtem okazało się, że jest ktoś kto za mną tęskni i daje to po sobie poznać w sposób dosyć specyficzny. Ano taki, że jak schodzę piętro niżej w domu, to pies siada sobie pod drzwiami na klatce schodowej i daje upust swoim emocjom, że jak to tak zostawiła mnie na całe dwie  minuty, przychodź, chodź i tul mnie, droga pani. Ten sam osobnik wyraźnie nie ma poszanowania do mojego snu, codziennie prawie w godzinach dosyć rannych stając na mojej poduszce, merdając mi czymś po twarzy i chcąc bym wstała i jaśnie panicza nakarmiła. Drogi panie, ze mną nie takie bajki, jam słyszała że chwil kilka temu wszamywałeś tak śniadanie, że aż mi samej się zachciało.  Chyba nie muszę mówić, że to ja nauczyłam go wskakiwać na meble maści wszelakiej, i bardzo tego żałuję, każdego ranka.

Koniec końców, co by było śmieszniej, po X dniach milczenia tego od kota pomyślałam, wiedziona głupią intuicją, że zajrzę, a nuż może nie dostałam powiadomienia i tak głupio nawet nie odczytać. Stety niestety obraza trwa nadal, a ja mam nauczkę że wchodzić tam nie powinnam była.

Przystojnienie stanowczo powinno być zabronione.

ćma barowa.