licencjonowana wariatka

Skoro informacja rządzi światem (jedyna rzecz, której się uczyłam i którą pamiętam), niech będzie, pochwalę się. Obroniłam się. Nadal nie wiem jak tego dokonałam, na pewno nie pomogła mi pani promotor. Stało się jednak i skończyłam studia i… czuję ulgę. 

Odnośnie tych trzech lat mam dość mieszane uczucia. Poznałam fajnych ludzi, to prawda, z niektórymi nadal planuję utrzymywać kontakt (oczywiście czas pokaże), innych pewnie już w swoim życiu nie zobaczę i jakoś przesadnie nad tym nie ubolewam. Potrafię dopasować (jeszcze) imiona do twarzy, jednak nie wydaje mi się że to jest powód dla którego miałabym z większością utrzymywać kontakt. Nie wadziliśmy sobie, ale też nie wpadaliśmy sobie w ramiona, sounds fair.

Uczucie po mnie nie opuszcza. Szczęśliwie moja obrona odbywała się z samego rana, wobec czego nerwów było… no dobra, nie będę kłamała, zbyt dużo. Kłaniam się więc w pół wszystkim tym, którzy musieli się ze mną męczyć, mnie znosić i w ogóle. Byłam w tych ostatnich dniach nader nieznośna i zdaję sobie z tego sprawę. 

Tak w potoku myśli, które o dziwo, jak się śpieszę i chcę dać znać zanim znów wybędę, mnożą się i mnożą, że jeżeli rzeczywiście przyjdzie mi opijać swój sukces z tymi wszystkimi, którzy się do tego zadeklarowali, to ja chyba w najbliższym czasie zostanę alkoholiczką. Z innej strony może już zostałam, skoro od czwartku do niedzieli opijałam hojnie.

Chwilowo więc jestem już absolwentem czekającym na decyzje uniwersytetów, którym powierzyłam swój los. Zapeszać nie chcę, zobaczymy za tydzień jak to ze mną będzie. Niemniej, w tym całym amoku, natłoku zdarzeń, ludzi i gratulacji dochodzę do wniosku, że fajne to były trzy lata, i gdybym miała jakąś maciupeńką szansę na to żeby kolejne dwa lata były równie fajne… No nie pogardziłabym, co nie.

 Z racji, że oprócz tego że się obroniłam, a ileż można o tym trąbić, nie dzieje się u mnie nic ciekawego (serio), ściskam Was wszystkich gorąco i… do następnego? ;)