Niepoprawny gejzer emocji

Domyślam się, iż najwyższa pora wrócić do świata żywych (choć żywa, pod żadnym, żadnym pozorem się nie czuję). „Życie wzywa” myślę sobie, spoglądając na plik na pulpicie podpisany „licencjat”. Otóż jakoś nam nie po drodze ze sobą. On nie rozumie moich potrzeb (tj. spania i robienia wszystkiego, tylko nie pisania), ja nie rozumiem  że on jednak chce  żebym go, szczęśliwego czerwcowego dnia, wzięła oprawionego w me ręce. Nie wiem, czy nasze potrzeby, tak skrajne, będą się do siebie w stanie dopasować, ale obiecuję – przyrzekam – zrobię wszystko co w mej małej, chwilowo niedziałającej, mocy.

Chciałam wrócić z jakąś sensacją na miarę tej, że w końcu Leoś dostał Oscara. Okazuje się jednak że to on jest królem Internetów, a ja jedynie mogę być z niego po ludzku dumna („Zjawy” nie oglądałam i nie czuję, bym to w najbliższej przyszłości zrobiła), bo naprawdę było mi go jeszcze wczorajszego popołudnia żal. Ale już nie jest.  

Przy okazji wychodzi na jaw, że moje życie jest nudne. Zero uczuć. Tych dobrych ani tych złych (choć te może powolutku kiełkują). Z nadejściem kolejnego semestru, ostatniego w zasadzie, w głowie pełno scenariuszy odnośnie tego jakby to mogło wyglądać od października, do którego – szczęśliwie – jeszcze tak daleko. Kolejne plany, te mniejsze czy większe powoli się klarują. Z niektórymi zostaję sprowadzona na ziemię (u licha kto wymyślił matematykę na humanistycznym kierunku). Planuję, myślę i sprawdzam.  Nadal poszukuję swojej drogi, a ona nijak nie chce mi się – chociaż troszeńkę – w głowie zwizualizować. Nowy semestr to też nowe wyzwania. Najczęściej pod tytułem “siedzieć cicho i się nie odzywać”, albo w sumie łatwiejsze - “udawać, że się nie słyszy”. Odkryłam ostatnio, że  gdyby nie te dwie postawy prawdopodobnym jest, iż zwariowałabym już pierwszego dnia.  

Ostatnie dni to budzenie się o nieludzkich porach, albo tak późno, albo tak wcześnie. To czucie zmęczenia od momentu podniesienia głowy z poduszki. To wciąż niedobór herbaty, kawy, wszystkiego na raz. To chęć pisania, ale i chęć oglądania obrazków z coraz durniejszymi (acz prawdziwymi!) sentencjami. To długie i krótkie rozmowy, muzyka pogodna i smutna. To “strefa studenta” z pufami, na których można się rozłożyć, włączyć muzykę i odpłynąć na chwilę. To kombinowanie jak przetrwać w dżungli zwanej uczelnią. To rozpracowywanie planu zajęć tak, by stał się znośmy (choć nie narzekam; dwa dni wolnego w tygodniu to luksus, jestem w stanie poświęcić się dla niego, dwukrotnie ślęcząc na uczelni do dwudziestej), bo przecież daleko mi do wzorowego studenta. Nie zabiegam o to miano.  To niechęć do czytania, do wstawania, do otwierania oczu. Jednocześnie wielka, przeogromna chęć do życia ot, z całych sił. W tym wypadku, by się uspokoić, wystarczy wyjrzeć za okno.  To nowe seriale, nowe odkrycia, nowe marzenia.

Gdy czytam wszystko to, co zapisałam wyżej, czuję się jak jakiś gejzer emocji.  Inaczej pisać to co się czuje, inaczej po prostu c z u ć.    

tumblr