Skąd wiesz, że to nie ma szans?

Trudny czas ostatnio. Intensywny, ale i wyczerpujący jednocześnie. Nie dzieje się nic, a jednak dzieje się wszystko. Kiedy nigdzie nie gonię, staję w miejscu i przyglądam się całemu rozgardiaszowi, leciutko niedowierzając.

Poznałam moc przypadku i pecha jednocześnie. Poznałam, zaufałam i polubiłam.  Poczułam moc delikatnych przypadkowych gestów. Polubiłam niepewność, uśmiech i skarpetki w paski. Szarość za oknem, muzykę i napiętą atmosferę. Różne dziwne rzeczy w powietrzu (głównie na żyrandolu), tak samo jak trudne i łatwe rozmowy (z naciskiem na te trudne).

Poza tym od nowa zakochałam się w Kortezie, jednocześnie rozpadając się na milion małych kawałków na koncercie Drogich Panów, co to jak zwykle wycisnęli ze mnie wszystko do ostatniej kropli. Polubiłam koty (szczególnie te nieswoje) i psy (nieszczęśliwie: te własne). Zaprzyjaźniłam się z Felicjanem, szczeniaczkiem, który maniakalnie od dwóch dni siusia gdzie popadnie, a później nieśmiało (acz szybko) wpada do swojej podusi udając, że co złego, to na pewno nie on. W tak zwanym międzyczasie studiuję (nadal), piszę pracę (nadal) i próbuję nie zwariować (z czym jest nieco trudniej).

Intensywny czas nie mija. Trwa nadal. A ja, choć dziwię się sama sobie – wcale nie wypisuję się z tego cyrku. Niech się dzieje wola nieba, bo choć niekoniecznie muszę się z nią zgadzać wierzę, że będzie… dobrze! 

o ty podglądaczu!